Karolina urodziła się 3 listopada 1992 roku w Wejherowie. Ukończyła filmoznawstwo na Uniwersytecie Gdańskim i niedawno rozpoczęła studia doktoranckie na tej samej uczelni. Lubi podróże, książki, dobrą kawę i przebywanie w wymyślonych światach. Jej przygoda z filmem rozpoczęła się w liceum, kiedy pewna wspaniała polonistka włączyła na zajęciach „Czas Apokalipsy” Francisa Forda Coppoli, opatrując go zdaniem: „Są takie filmy, które każdy myślący człowiek znać powinien”. Od tamtej pory stara się być myślącym człowiekiem i oglądać filmy warte poświęconego im czasu i uwagi, choć musi przyznać, że wielką (choć wstydliwą) przyjemność sprawiają jej też produkcje kina klasy B: filmy tak złe, że aż dobre.

Do grona reżyserów szczególnie jej bliskich zalicza Wesa Andersona, z którym dzieli wrażliwość, poczucie humoru i umiłowanie do uporządkowanego świata; lubujących się w grotesce braci Coen i Davida Lyncha, którego kiedyś się obawiała, a dziś szanuje i podziwia jego natchnioną wyobraźnię. Z powyższego zestawienia nazwisk wynikać może, że ceni kino autorskie, co jest prawdą; nie wie czy wynika z niego natomiast, że jej ulubionym gatunkiem filmowym są dramaty psychologiczne, ale tak właśnie jest.

„Godziny” Daldry'ego, „Tramwaj zwany pożądaniem” Kazana, „Czyż nie dobija się koni” Pollacka, „Powiększenie” Antonioniego, kontrowersyjne obrazy Larsa von Triera - wszystkie one znajdują się w ścisłej czołówce jej ulubionych produkcji. Film ma poruszać i zmuszać do myślenia. W przeciwnym razie po co marnować na niego czas?