Park Chan-Wook, jeden z najbardziej rozpoznawalnych twórców z Korei Południowej, po udanym debiucie w Stanach Zjednoczonych wraca do swojej ojczyzny, aby raz jeszcze udowodnić, że jest jednym z najważniejszych filmowców z Korei Południowej. Przenosi widzów do czasów japońskiej okupacji, by w ten sposób opowiedzieć na pozór prostą historię córki złodziejki.
Film został podzielony na trzy rozdziały. Pierwszy przedstawia historię z perspektywy tytułowej służącej Nam Sook He (Tae-ri Kim), która zostaje osobistą opiekunką chorowitej Hideko (Min-hie Kim). Tak jak w baśni, z biednej wioski przybywa ona do pięknej krainy za lasami, której centrum stanowi posiadłość składająca się z trzech budynków w stylu angielsko-japońskim. Pojawienie się służącej nie jest przypadkowe. Bierze ona udział w grze hrabiego Fujiwara (Jin-woong Jo). Pod pozorem opieki próbuje on zrealizować plan mający na celu najpierw rozkochanie Hideko, tak by doprowadzić do ślubu i móc przejąć jej majątek, a następnie wysłanie jej do domu dla obłąkanych. Musi to zrobić szybko i dyskretnie, ponieważ chrapkę na jej spadek ma również jej wuj Kouzuki (Jung-woo Ha).
Drugi z rozdziałów ma taki sam finał jak pierwszy, ale jest zbudowany wokół przeszłości Hideko. Co pewien czas poznajemy również perspektywę hrabiego i wuja. To tutaj też historia staje się mroczniejsza i jeszcze bardziej przerażająca. Tutaj również wilk ukazuje się w całej okazałości. Ostateczne losy wszystkich bohaterów poznajemy w zamykającej film części trzeciej.
Termin „obraz” zazwyczaj kojarzy się z malarstwem. W przypadku „Służącej” mamy do czynienia z dziełem łączącym wiele gałęzi sztuki. Poszczególne sceny mogłyby zawisnąć na naszych ścianach. Wspaniale dobrane barwy przypominają dawną współpracę Wong Kar Wai z Christopherem Doylem. Chan-Wook pieści również nasze pozostałe zmysły. Słyszymy każdy oddech. Czujemy i smakujemy wraz z bohaterami. Wspaniałym uzupełnieniem tej opowieści jest muzyka, powstała z malutkim polskim wkładem. Wszystko to tworzy mroczną, erotyczną baśń, w której nawet stwory z morskich krain na powrót budzą lęk.
Park Chan-Wook stworzył film, którym należy się rozkoszować.
Tożsamość bohaterów się rozmywa. Koreańczycy chcą być Japończykami, a Japończycy od rodzimej mowy wolą używać koreańskiego. Elementy życia codziennego nie odgrywają tu swojej tradycyjnej roli. Szafa pełna butów nie jest świadectwem dalekich wędrówek, a kolekcja książek hrabiego nie skrywa wiedzy, której od niej się oczekuje, tylko cierpienie i mrok. Tak jest również z innymi przedmiotami. Kryją w sobie całą skalę emocji. Te, które sprawiały ból, stają się źródłem przyjemności, a te, mające pomóc się rozwijać, są źródłem ohydy.
Postacie wciąż zamieniają się rolami, odgrywają dialogi napisane dla kogoś innego. Przejmują słowa innych jako swoje i tworzą opowieść wciąż na nowo i nowo. Kiedy przebywają w jednym pokoju ich pozycje społeczne się zacierają. Służąca staje się Panią, a kiedy trzeba nauczycielką dla Hideko. Zawiązuje się między nimi intymna więź.
Z czasem jednak wszystkie tajemnice zapragną, by zostać odkryte. Tak jak twarz Hideko, która pod wpływem alkoholu delikatnie się czerwieni, tak też sekrety pragną wyjść na jaw. Nie wszystko jest w stanie zasłonić japońska parasolka, a to, co odkryte wpłynie na życie każdego z bohaterów.
Park Chan-Wook stworzył film, którym należy się rozkoszować. Nie potrzebował do tego efektów 3 czy 5D. Opowieść oparł o prostą formułę baśni i dopełnił ogromną liczbą nawiązań do światowego kina, które jednak niewyrobionemu widzowi nie odbiorą przyjemności obcowania z jego dziełem. Reżyser zakpił też z konwencji koreańskiej dramy, tak często opowiadającej o uczuciach i jednocześnie wzbraniającej się przed ukazaniem ich cielesnych aspektów. „Służąca” jest najlepszym filmem Park Chan-Wooka, i zarazem jednym z najlepszych filmów tego roku. To wielki film, który oddaje piękno i mrok właściwe tylko baśniom.
______________________________________________________________________________________________________________________________
